Februari 2021
Vogels in de tuin
Met een vooruitziende blijk had ik flink wat vogelvoer ingeslagen. Dat konden de vogels in mijn tuin wel gebruiken in deze barre omstandigheden. Het is wonderlijk hoe snel vogels ontdekken dat er wat te halen valt. Het is een mooi gezicht, al dat gefladder in de tuin. En elke soort heeft zo zijn eigen manier om de zaadjes op te pikken.
De koolmezen zijn in de tuin in de meerderheid. Er zitten er minimaal zeven. Maar ze wisselen zo snel van positie - vliegend van tak naar voederpaal, naar voedersilo, naar heg en weer naar de silo - dat het lastig tellen is. De hele dag door eten ze zonnebloempitten. Daar moeten ze wel wat moeite voor doen, want ze eten alleen de kern. Ze vliegen met het zaadje naar een veilige plek, meestal in de heg. Daar ontdoen ze de schil van de kern terwijl ze de pit tussen hun pootjes klemmen. Deze koolmees zag geen gevaar en voerde die actie vlak voor het raam uit.
De pimpelmezen zijn meestal met z'n tweeën. Ze zijn kleiner dan de koolmees en hebben een blauw petje.
De meesjes eten ook pinda's. Maar die zijn duidelijk minder favoriet. Na een week heb ik ze nog niet hoeven bijvullen terwijl er maar een klein laagje in zat. De silo met zonnebloempitten is met deze kou aan het eind van de dag leeggegeten. Vorige jaren waren het de spechten die een voorkeur hadden voor de pinda's, liefst de ongepelde. Maar spechten heb ik dit jaar nog niet gezien, evenmin als de Vlaamse Gaai. Omdat netjes worden afgeraden heb ik dit jaar geen netjes met ongepelde pinda's opgehangen. Mogelijk is dat de oorzaak.
Vinken zoeken hun voedsel vooral op de grond of in het mandje met strooivoer aan de voederpaal. Na de koolmees is het de meest voorkomende vogel in de tuin. De huismus als meest getelde vogel bij de afgelopen vogeltuintelling zie ik wel weer vaker dan afgelopen jaar, maar het zijn er meestal maar twee. De vink is niet zo rusteloos als de koolmees. Vaak zit hij of zij heel lang in de heg of op een tak een beetje te dutten. Vinken foerageren vaak in groepjes. Pas in het voorjaar dulden de mannetjes geen andere man in hun territorium.
Het grote aanbod aan voedsel in de tuin trekt meerdere merels aan. Dat gaat niet altijd goed. De dominante merel duldt geen andere in de buurt. Soms gaan ze het gevecht met elkaar aan. De merels eten vooral van het geknoeide zaad op de grond of van een appel. Maar ook de vetbol die verstopt zit in de knotwilg vinden ze lekker.
Vaste gast is het paartje Turkse Tortel. Ze hebben de lente al in hun kop. Ik heb ze al een paar keer zien paren. Voor en na dit korte gebeuren geven ze elkaar kusjes. Het zijn echte tortelduifjes. Niet gek dus dat ze symbool staan voor de liefde. Van half februari tot in november planten ze zich voort tot wel vijf legsels per jaar. Toch komen we niet om in de tortelduiven. Ze zijn erg slordig in het maken van nesten en die vallen dan ook vaak uit de boom. Ze eten vooral van het strooizaad in de mandjes. Maar als dat op is, proberen ze vanaf het mandje bij de silo met zonnebloempitten te komen.
Met de kou in het vooruitzicht toch maar het huisje met de vetblokken opgehangen. Blijkbaar hebben de vogels toch niet zo'n behoefte aan dit voedsel want er wordt maar heel beperkt van gegeten. De reserveblokken had ik niet hoeven te kopen. Het roodborstje zie ik er wel vaak van snoepen. Het is elke winter een vaste gast. Misschien eentje uit het hoge noorden. In de zomer zie ik hem nooit.
Al een paar jaar heb ik kaardebollen in mijn tuin staan. Ze zaaien zich gemakkelijk uit. Het is altijd afwachten waar ze opkomen, maar waar het mij niet uitkomt haal ik ze gewoon weg. Ik heb ze speciaal voor de puttertjes staan. In de zomer hoor ik regelmatig deze vrolijke vogeltjes langskomen. Net als staartmeesjes foerageren ze, gezellig kwetterend, in groepjes. In het vlak achter onze tuin gelegen Nieuw Wulven smullen ze in het najaar van de zaadjes van de distel. Het worden dan ook wel distelvinkjes genoemd. Maar op de kaardebol in mijn tuin had ik ze nog nooit gezien. Tot deze winter. En ook de uitgebloeide bloemen die ik speciaal voor de vogels laat staan kregen bezoek.
De meeste foto's van de vogels in de tuin heb ik van achter het raam gemaakt. Met de middagzon achter in de tuin toch ook maar een poging buiten gewaagd. Een beetje verdekt opgesteld lukte het met veel geduld om de groenling in een natuurlijke omgeving vast te leggen. Sinds ik weer zwarte zonnebloempitten in de silo's heb bezoeken ze weer regelmatig mijn tuin. Op de gestreepte variant zijn ze blijkbaar minder dol. Gelijk hebben ze, want ik kwam er achter dat die ook minder voedzaam zijn.